Od 22 lutego 2016 r. obowiązują nowe zasady zawierania umów na czas określony. Celem zmian jest wyeliminowanie nadużyć pracodawców w stosowaniu tego rodzajów umów, choć zdaniem pracowników ten krok w dobrą stronę jest za mały (ponadto pozostaje jeszcze kwestia agencji tzw. pracy tymczasowej).
Zgodnie z nowym brzmieniem art. 25.1 Kodeksu pracy okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech.

Do tej pory istniało ograniczenie do dwóch umów terminowych, ale nie było ograniczenia czasowego. Pracodawca mógł więc zawrzeć z tym samym pracownikiem jedną umowę na 5 lat, a potem drugą na kolejne 10 lat. W przypadku ponadmiesięcznej przerwy pomiędzy jedną a drugą umową, licznik umów się zerował.
Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż 33 miesiące lub liczba zawartych umów przekroczy trzy, uważa się, że pracownik, odpowiednio od dnia następującego po upływie ww. okresu lub od dnia zawarcia czwartej umowy na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony.
Limity nie będą miały zastosowania do umów o pracę zawartych na czas określony: 1) w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy, 2) w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym, 3) w celu wykonywania pracy przez okres kadencji, 4) w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie - jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.
W tym ostatnim przypadku pracodawca będzie musiał zawiadomić właściwego okręgowego inspektora pracy wskazując konkretne przyczyny zawarcia takiej umowy w terminie 5 dni roboczych od dnia jej zawarcia. Niedopełnienie tego obowiązku będzie stanowić wykroczenie przeciwko prawom pracownika zagrożone karą grzywny od 1 000 zł do 30 000 zł. Jeżeli inspektor pracy stwierdzi, że zawarcie umowy na czas określony nastąpiło z naruszeniem obowiązujących przepisów, będzie mógł wnieść do sądu pracy powództwo o ustalenie, że strony łączy umowa o pracę na czas nieokreślony.
Nowe przepisy będą miały zastosowanie także do umów o pracę na czas określony trwających w dniu wejścia w życie ustawy, jednakże do 33-miesięcznego okresu zatrudnienia będzie wliczał się okres zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony przypadający od dnia wejścia w życie ustawy, a trwająca w tym dniu umowa o pracę na czas określony będzie uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 25.1 Kodeksu pracy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 25.1 Kodeksu pracy w dotychczasowym brzmieniu.
Nowe przepisy wprowadzają też zmiany w okresach wypowiedzenia w umowach na czas określony. Od przyszłego roku wypowiedzenie umowy będzie zależne od określonej w niej długości, a nie rodzaju. W przypadku umowy zawartej na krócej niż pół roku pracodawca będzie mógł wypowiedzieć ją z dwutygodniowym wyprzedzeniem, w przypadku umowy zawartej na więcej niż pół roku będzie to miesiąc, a przy zatrudnieniu przez co najmniej trzy lata - trzy miesiące.

Informacje własne, PIP